Als ik als laatste nog aan tafel zit met avondeten komt Caitlin achter me en hoor ik haar vragen:”Mag ik wat boerderijtjes?”. “Boerderijtjes?” vroeg ik, niet begrijpend wat ze bedoelt. “Kijk hier moet het in!” zegt ze en laat een klein apparaatje zien. Yvonne lacht, maar Caitlin is nog steeds heel serieus. “Daar kunnen de boerderijtjes in”, legt ze me uit.
“Ja, het is goed! Ik zal wel kijken of ik ergens nog batterijtjes heb”