Als ik ‘s avonds later thuiskom, zijn de meiden al klaar met eten. Tijdens de laatste happen van mijn maaltijd, zit Caitlin op de bank een van de speelgoedgidsen door te bladeren. Terwijl ik net een hap neem, roept ze opeens verschrikt:”Pappa, kijk!!!”. Met mijn volle mond steek ik mijn hand op en gelukkig wordt mijn signaal begrepen. “Dalijk?”, vraagt Caitlin. Ik knik en ga vervolgens na mijn laatste hap naar haar toe. “Deze niet goed!!”, zegt ze dan.
“Wat is er nou niet goed?”, vroeg ik me af. Iets afgescheurd of misschien iets engs, wat wel vaker als “niet goed” wordt bestempeld. Als ik naast haar ga zitten, zie ik een pagina met gadgets van Feyenoord, Ajax en PSV. “Deze niet goed, pappa!, wijst Caitlin op het Ajax-embleem. “Deze wel”, zegt ze als ze vervolgens op het Feyenoord logo wijst. Laat ik maar niks zeggen, dacht ik bij mezelf.