Als ik ‘s avonds later thuiskom, zijn de meiden al klaar met eten. Tijdens de laatste happen van mijn maaltijd, zit Caitlin op de bank een van de speelgoedgidsen door te bladeren. Terwijl ik net een hap neem, roept ze opeens verschrikt:”Pappa, kijk!!!”. Met mijn volle mond steek ik mijn hand op en gelukkig wordt mijn signaal begrepen. “Dalijk?”, vraagt Caitlin. Ik knik en ga vervolgens na mijn laatste hap naar haar toe. “Deze niet goed!!”, zegt ze dan.
“Wat is er nou niet goed?”, vroeg ik me af. Iets afgescheurd of misschien iets engs, wat wel vaker als “niet goed” wordt bestempeld. Als ik naast haar ga zitten, zie ik een pagina met gadgets van Feyenoord, Ajax en PSV. “Deze niet goed, pappa!, wijst Caitlin op het Ajax-embleem. “Deze wel”, zegt ze als ze vervolgens op het Feyenoord logo wijst. Laat ik maar niks zeggen, dacht ik bij mezelf.

Niet alles wat Caitlin zegt is goed verstaanbaar. Voor onbekenden is het logischerwijs lastig, maar ook als ouder hebben we soms moeite. Als ik haar naar bed breng en spontaan hard moet hoesten, zegt ze iets wat ik niet goed kon plaatsen. Ze keek me aan en glimlachte en het enige wat ik hoorde was iets met “eit”. Plotseling begreep ik het! Ze dacht dat ik niestte en zei: “Gezondheid!”.

Als Caitlin gaat eten vraagt ze “Mag ik bord?”
“Okee” antwoord ik.
“Groen!!!”, roept ze dan.
Vervolgens serveer ik haar eten op een geel bordje en Caitlin zegt tevreden: “Ja!!”
Als ze groen zegt, dan bedoelt ze geel. Je moet het maar weten…