Als ik op mijn werk ben en naar huis bel om te vragen hoe alles gaat, neemt Yasmine thuis de telefoon op:
“Hallo”
“Hallo, wie ben ik?”
“PAPA!!!!”
“Alles goed?”
“Ja, waarom heb je de auto meegenomen?”
“Nou… om naar mijn werk te gaan”
“Is dat heel ver?”
“Eh… ja best wel”
“Waarom ga je werken?”
“Om centjes te verdienen!”
“Waar zijn die centjes dan??!!”
Plotseling merkt onze Yasmine (ruim drieenhalf jaar oud) op:”Hee, de kast en het bed zijn hetzelfde!”
“Zo, zie je dat nu pas? Van pappa hoefde het niet zo nodig, maar mamma stond erop toe dat het allemaal hetzelfde moest zijn. Het heeft pappa een fortuin gekost, maar jij hebt het blijkbaar al die tijd geeneens opgemerkt!”
Onlangs ben ik met Yasmine op een pleintje wezen voetballen. Instinctief beroert ze de bal met haar handen als ze het object niet onder controle weet te krijgen. “Niet met je handen!!”, roept ik haar dan toe. Toen Yasmine op de bank naar één van de EK woetbalwedstrijden keek en een keeper de bal oppakte, riep zij: “Hé papa, kijk nou! Hij mag niet met de handen, toch?!!”
Als ik iets heb gelezen, vind ik het grappig om mijn gedane kennis te toetsen bij Yvonne. Zo vroeg ik Yvonne onlangs van welk merk de oprichter Adolf Dassler is. Yvonne had geen flauw idee. Yasmine, in haar onvolmaakte uitspraak, vragend: “Adi Dasser?!” “Luister goed naar het drie-jarig kind”, antwoordde ik lachend.
Caitlin is lekker aan het slapen in haar box als Yvonne tijdens de voorbeschouwing van de (vriendschappelijke) voetbalwedstrijd Nederland-Frankrijk mij vraagt of ik de volgende dag ga voetballen. “Ja, tuurlijk”, antwoordde ik. Yasmine, drie jaar oud, reageert enthousiast: “Daar!!”, wijzend naar de televisie. “Eh… nou, nee… niet daar…”