Caitlin ontpopt zich al geruime tijd tot een echte deugniet. Steeds probeert ze de grens van het toelaatbare te verkennen.

Aan de andere kant is ze ook soms heel lief. Als we tijdens de lunch een gekookt eitje eten, merkt Caitlin dat ik mijn ei laat staan. “Ik vind ‘m niet zo lekker”, zegt ik. “Ow.. de mijne is wel lekker”, zegt Caitlin, die haar ei al op heeft, “de volgende keer mag je wel wat van mijn ei eten okee?”

Caitlin gaat voor het eerst met de trein. We hebben afgesproken dat we zonder buggy gaan, zodat Caitlin helemaal zelf moet lopen. Uiteraard heeft ze dat er graag voor over, want ze wilt dolgraag met een keer met de trein. In de trein zit ze liever bij papa op schoot, maar ze praat wel volop met de andere passagiers. De volgende keer moeten we ook nog met de tram zegt ze dan na afloop.

Als Caitlin door Yvonne in bed gestopt wordt vraagt ze: “Jij met pappa trouwen?”. “Pappa en mamma zijn al getrouwd, lieverd” zegt Yvonne. “Nee!” zegt Caitlin, “maar Jaden met mij trouwen”. (Jaden is een jongetje van de creche)

Als ik ‘s avonds later thuiskom, zijn de meiden al klaar met eten. Tijdens de laatste happen van mijn maaltijd, zit Caitlin op de bank een van de speelgoedgidsen door te bladeren. Terwijl ik net een hap neem, roept ze opeens verschrikt:”Pappa, kijk!!!”. Met mijn volle mond steek ik mijn hand op en gelukkig wordt mijn signaal begrepen. “Dalijk?”, vraagt Caitlin. Ik knik en ga vervolgens na mijn laatste hap naar haar toe. “Deze niet goed!!”, zegt ze dan.
“Wat is er nou niet goed?”, vroeg ik me af. Iets afgescheurd of misschien iets engs, wat wel vaker als “niet goed” wordt bestempeld. Als ik naast haar ga zitten, zie ik een pagina met gadgets van Feyenoord, Ajax en PSV. “Deze niet goed, pappa!, wijst Caitlin op het Ajax-embleem. “Deze wel”, zegt ze als ze vervolgens op het Feyenoord logo wijst. Laat ik maar niks zeggen, dacht ik bij mezelf.

Niet alles wat Caitlin zegt is goed verstaanbaar. Voor onbekenden is het logischerwijs lastig, maar ook als ouder hebben we soms moeite. Als ik haar naar bed breng en spontaan hard moet hoesten, zegt ze iets wat ik niet goed kon plaatsen. Ze keek me aan en glimlachte en het enige wat ik hoorde was iets met “eit”. Plotseling begreep ik het! Ze dacht dat ik niestte en zei: “Gezondheid!”.